De EEMHEAD: dat smaakt naar meer!!
Nadat buurvrouw Kitty me op sleeptouw had genomen naar de open dag van BWV de Eem, was onze mening snel gevormd. Na het roeien in een C4+ waren we laaiend enthousiast en de enige vraag die we hadden was: “Waar kunnen we tekenen?”
En zo geschiedde.
Wat een serieus goede begeleiding met twee keer in de week les, theorie, tochten naar Hemus, praktijk- en theorie-examens en met de blik op veiligheid de toestemming om bij daglicht met zwemvest de winter door te blijven roeien.
We zijn heel blij ons te mogen verbinden aan deze levendige club die bruist van vrijwilligers en leuke leden. De 25 van ’25, onze lichting van ons jaar, bleken ook nog eens stuk voor stuk leuke mensen, met de neus in de boter kan je wel stellen.
En hoe komt dit begin nu uit op een verhaal over de Eemhead? Fijn dat je het vraagt. Ik had net een datum afgesproken voor het stuurexamen, toen Marese, de vrouw van talentscout en coach Dick (die, we nemen het hem echt niet kwalijk hoor, twee van onze lichting uit ons ‘gewone’ traject heeft gestolen om ze versneld klaar te stomen voor het echte werk) me appte of ik stuur wilde zijn voor een C4 die met de Eemhead wilde meedoen. Mijn eerste gedachte was ‘moet je daar geen ervaring voor hebben en een licht sportief gestel?’ en het tweede wat ik me afvroeg was ‘wat is de Eemhead…’
Na wat vragen en antwoorden heen en weer kwam ik in contact met Dick. Puntje bij Paaltje, ik werd hun stuur. Een week voor de wedstrijd mijn stuurexamen gedaan en een dag voor de wedstrijd ook nog even de theorie, mij aangemeld bij het KNRB en ineens was mijn deelname aan deze wedstrijd ook nog keurig binnen de lijntjes gekleurd.
Daar zat ik dan in een boot met voormalige instructeurs die ineens mijn teamgenoten waren tijdens eerst een oefentochtje en daarna mijn eerste wedstrijd. Super leuk, motiverend en gezellig. Twee dingen waar ik op moest letten. De ideale lijn en het rechter gat van de brug, want die lag mooi in de ideale lijn van de wedstrijdbaan. Check.
Ik moet zeggen, ik roei toch liever, want dat is waarvoor je gaat roeien. Heerlijk om buiten te spelen op manier waarop je je lichaam gebruikt en die goed voor je is. Dat maakt niet dat ik sturen niet ook heel leuk vind. Kan niet wachten om stuur 2, 3 en 4 te gaan doen, zodat we liggend onder lage bruggetjes door kunnen manoeuvreren en de andere kant op mogen gaan.
Ik dwaal af. De wedstrijddag, prachtig weer. Je krijgt het weer dat je verdient, kennelijk hadden we iets goed gedaan. Op naar de start, even inroeien, Dick die de commando’s gaf (super saai, maar oké wel leerzaam, want die wedstrijdtermen en ervaring mis ik nog volledig) en ik die enkel op één ding hoefde te focussen, de ideale lijn. In de boot dus ik, Dick op slag, daarachter Tara, Ewald en Sabine. Topteam. Even drijven voor de fietsbrug. De tweetjes werden opgeroepen om te starten en wij konden onze concurrentie van onze manche bestuderen. Een jong talent team van Hemus, een wat ouder team… hmmmm, niets dat we niet de baas konden. Wellicht lichte zorgen over het mannenteam en het jong-talent-team. Bijna onze beurt. Wat beweging in de zaak, dichterbij de brug. We hadden rugnummers opgespeld gekregen en zo werd ons nummer opgeroepen, aanvaren naar de brug, vaart maken en onder de brug door werd onze start getimed. Het rechtergat van de brug mochten we dus niet eens gebruiken. Voor deze 2,5 km niet in ieder geval.
Terwijl mijn team de boot deed vliegen en mij heen en weer uit mijn stuurstoel schopte, kon ik voor het eerst ervaren hoe zo’n C4 dus met snelheid en souplesse door het water kan klieven. Prachtig. Harmonie in schip, team en water. We moeten door, het is een wedstrijd. We waren die gekke courtisane-bocht al voorbij voordat ik er erg in had. We naderden de eerste die we konden inhalen, hop erop en erover. De zuivere lijn richting de km-bord en vervolgens met de brug in zicht nog een tegenstander ingehaald. Onder de brug door en nog even extra sterk op die benen over de finish! Niks aanleggen en feestvieren, maar doorvaren, draaien en teurgroeien. Want er waren nog meer wedstrijden en deelnemers aan te moedigen. We werden wel toegeroepen dat we het goed hadden gedaan.
Juliette die met ons mee fietste langs de kant, foto’s van ons maakte op de fietsbrug en zo een extra dimensie gevend aan een hele leuke wedstrijd.
Wonderwijl wij zonder Dick richting Hemus voor de prijsuitreiking. Het boekje klopte toch niet helemaal, want wij waren wel op tijd, maar de prijsuitreiking was al geweest. Raar, want wij hadden gewoon even met een nieuw team de eerste plek te pakken mét een BLIK. Kennelijk noemen ze een medaille een blik. Er hoort geen lint aan te zitten en het oogje moet je eraf breken heb ik me laten vertellen. Dan lijkt het wel meer op blik. De oud-olympisch roeister dame die de blikken uitdeelde werd haastig opgetrommeld en alsnog werden over onze trotse blinkende hoofden een heuse medaille gehangen.
Dankjewel voor deze prachtige ervaring rijker en een blikkleurige toekomst bij BWV de Eem in het vooruitzicht.
Marike
